Η χώρα μας προσπαθεί να ακολουθεί τα βήματα των Ευρωπαϊκών χωρών σε πολλά επίπεδα. Είναι γεγονός ότι στην προσπάθεια προσαρμογής μας, υιοθετούμε μοντέλα παντελώς ανατρεπτικά. Είναι τελικά αυτό σωστό;
Θα εστιάσουμε την προσοχή μας, στο κοινωνικό επίπεδο και στην μιμητική συμπεριφορά που προσπαθούμε να αναπτύξουμε, δηλώντας έτσι ότι βρισκόμαστε σε τροχιά ανάπτυξης και προόδου. Η δομή μιας κοινωνίας βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση με την γεωγραφική της θέση. Τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις, σχετίζονται πάντοτε με την πορεία της χώρας, στην οποία βρίσκεται η κοινωνία. Άλλη πορεία και δομή, έχει για παράδειγμα η Σουηδία και διαφορετική η Ελλάδα. Τα χρόνια πέρασαν, και το τεράστιο κοινωνικό χάσμα, της χώρας μας με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, ως ένα βαθμό έχει γίνει λιγότερο χαοτικό σε σχέση με το παρελθόν. Η πλειοψηφία των Ελλήνων, σπουδάζει και ταξιδεύει. Έτσι τα ερεθίσματα που δέχονται οι άνθρωποι, είναι πολλά κ αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να γίνονται πολλές ζυμώσεις και αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο.
Η νέα γενιά έχει τον πρώτο λόγο στις αλλαγές.
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η αντιμετώπιση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα διαζύγια. Στο κοντινό παρελθόν, το διαζύγιο για ένα ζευγάρι, ήταν τουλάχιστον δαιμονοποιημένο. Ταμπού ο χωρισμός και στο κοινωνικό στόχαστρο οι εμπλεκόμενοι. Τώρα είναι διαφορετική η κατάσταση. Δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στην ομαλή εξέλιξη και κατάληξη ενός χωρισμού, και στόχος είναι η προβολή μιας εικόνας “ιδανικής” όπου θα χαρακτηρίζει έτσι το ζευγάρι, για το υψηλό επίπεδο του. Το σύνηθες στο παρελθόν ήταν, η περιγραφή διαζυγίου να συνοδεύεται από ένταση και χαρακτηρισμούς εκατέρωθεν. Τώρα τα “πολιτισμένα” ζευγάρια που χωρίζουν και έχουν και μικρά παιδιά προσπαθούν να προβάλλουν τον “πολιτισμό” και το “μορφωτικό επίπεδο” με έναν ίσως υπερβολικό ζήλο.
Πιο αναλυτικά:
είναι απόλυτα θεμιτό, να υπάρχει ήρεμο κλίμα κατά την διάρκεια αλλά και μετά από την έκδοση διαζυγίου. Ειδικά όταν υπάρχουν μικρά παιδιά είναι απαραίτητη συνθήκη, για την ομαλή μετάβαση του παιδιού που οι γονείς του δεν θα ζουν μαζί στο ίδιο σπίτι. Αυτό είναι ένα δεδομένο, αδιαμφισβήτητο. Τί παρατηρούμε όμως στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια; Νέα ζευγάρια που έχουν πια χωρίσει, έχουν νέους συντρόφους και τα παιδιά τους είναι μικρά, να επιλέγουν να βγαίνουν όλοι μαζί για φαγητό, εκδρομή και διάφορες δραστηριότητες.
Αυτό να θεσπίζεται ως ιδανικό και να επιβραβεύονται, οι συμμετέχοντες, με χαρακτηρισμούς, περί ανώτερης παιδείας και επιπέδου. Και φυσικά όλα να γίνονται με την ιδανική πρόφαση, πως αυτή η κατάσταση είναι για το καλό του παιδιού.
Το παιδί, του οποίου οι γονείς έχουν χωρίσει, ειδικά όταν είναι μικρό, χρειάζεται με απλά και κατανοητά λόγια να του εξηγήσουν και οι δυο γονείς μαζί, την νέα κατάσταση που θα υπάρχει στην ζωή του και τις αλλαγές που θα προκύψουν ενδεχομένος μετά το διαζύγιο, όπως αλλαγή κατοικίας.
Είναι πολύ σημαντικό να τονίσουν και οι δυο γονείς πως θα είναι και είναι δίπλα του, σε ότι και αν χρειαστεί και η επικοινωνία είναι ελεύθερη, και ανεμπόδιστη.
Είναι απαραίτητο να μην ακούει τους γονείς να εξαπολύουν κατηγορίες και χαρακτηρισμούς ο ένας για τον άλλο και να μεγαλώνει με αγάπη και όχι σε εμπόλεμη ζώνη με στρατόπεδα.
Τα παραπάνω, λίγο πολύ, τα έχουμε ακούσει και διαβάσει όλοι μας και αποτελούν την βάση για ένα διαζύγιο με υγιή έκβαση όταν οι εμπλεκόμενοι, έχουν παιδιά.
Στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται νέα μοντέλα μετά διαζυγίου εποχής.
Κυριακάτικα μεσημέρια και νεαρά ζευγάρια με τους πρώην και τους νυν συντρόφους, να βγαίνουν όλοι μαζί έξω για φαγητό, ή και στο σπίτι, μαζί με τα παιδιά. Που το κακό θα πουν πολλοί. Καλύτερα αυτό το μοντέλο επικοινωνίας, παρά να υπάρχουν εντάσεις και φωνές.
Μήπως όμως αυτό το μοντέλο επικοινωνίας, το τόσο απελευθερωμένο, δημιουργεί σύγχυση, στο παιδικό μυαλουδάκι; Το παιδί έχει στο μυαλό του, πως οι γονείς του δεν ζουν πια μαζί, δεν θα κάνουν πράγματα μαζί που έκαναν στο παρελθόν και έχει αναμνήσεις, όπως μια κυριακάτικη βόλτα, μια εκδρομή. Θα τους βλέπει ξεχωριστά και όταν θα υπάρχουν φορές που θα συναντιούνται θα υπάρχει μια ευγένεια και μια συνεννόηση.
Τώρα τι συμβαίνει; πολλά ερωτηματικά θα προκύψουν.
-Μήπως οι γονείς μου θα ξανασμίξουν; γιατί όχι; αφού τους βλέπω και διασκεδάζουν όλοι μαζί.
-Μήπως δεν είναι ξανά μαζί( ενώ το θέλουν) γιατί έχουν γνωρίσει την Μαρία, Κώστα κλπ τους νέους συντρόφους; Άρα αυτό είναι το εμπόδιο, τα νέα πρόσωπα.
Αυτά και άλλα τόσα ερωτηματικά θα γεμίσουν την ψυχή και την σκέψη του μικρού παιδιού, το οποίο αδυνατεί να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Πως μπορεί να κατανοήσει ένα μικρό παιδί, αυτή την κατάσταση, που είναι εντελώς πρωτοποριακή και στηρίζεται στις νέες αντιλήψεις που σκοπό έχουν την προβολή. Θέλοντας να αποδείξουν ότι έχουν υψηλό μορφωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, επιλέγουν την διαφορετική προσέγγιση, σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, δίχως να έχουν σκεφτεί τις περισσότερες φορές, τις επιπτώσεις.
Όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά, τόσο περισσότερη προσοχή στην συμπεριφορά μας θα πρέπει να έχουμε απέναντι τους μετά από ένα διαζύγιο. Χρειάζονται να νιώθουν συναισθηματική ασφάλεια και σταθερότητα, που θα πηγάζει μέσα από τις επιλογές μας και την στάση μας.
Καλό το μοντέλο το Σουηδικό αλλά για την Σουηδία, όπου οι άνθρωποι μεγαλώνουν και γεννιούνται με αυτό. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα αυτούσιο, επειδή έχουμε την τάση σαν λαός οτιδήποτε διαφορετικό να γίνεται της μόδας και να θεωρείται πρωτοποριακό. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή οτιδήποτε σχετίζεται με τα παιδιά.
Aπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση χωρίς την αναφορά προς την ιστοσελίδα μας.