Οι σχέσεις έχουν μια δύναμη ακόμα και όταν τελειώσουν. Αν κάτι δίνει ώθηση στη δυναμική αυτή, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι οι αναμνήσεις. Δεν είναι κανόνας όμως αυτό. Γιατί πολλές φορές οι αναμνήσεις αρνητικές ή θετικές μπορούν να λειτουργήσουν ανασταλτικά. Πολλοί άνθρωποι δεν τις θέλουν. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη γεύση που αφήνει ένας χωρισμός.

Ο χωρισμός είναι και η ταυτότητα της σχέσης. Το διαβατήριό της για τη μετάβασή της παρακάτω. Μια σχέση ξεκινάει τις περισσότερες φορές με τη διάθεση του «μαζί». Γίνεται μια προσπάθεια -όπως κι αν είναι αυτή η προσπάθεια- κι αν τελικά δεν τελεσφορήσει τότε έρχεται ο χωρισμός.

Ο χωρισμός αν μπορούσε να είχε σάρκα και οστά θα ήταν ένας άνθρωπος με μαγικές ιδιότητες που ξεγυμνώνει και φανερώνει το πραγματικό πρόσωπο αυτών που εμπλέκονται στη σχέση. Το καλό και το κακό έχει άλλη όψη. Δύο άνθρωποι που ενώνονται, ερωτεύονται, συνυπάρχουν, έρχεται η ανατροπή με τον χωρισμό κι οι δρόμοι τελικά χωρίζουν. Όσο πιο νεαρή είναι η ηλικία, τόσο πιο έντονη η δραματοποίηση του έργου. Το σκηνικό είναι γνωστό. Κλαμα, κολλητοί στον ρόλο εθελοντών πρώτων βοηθειών, ποτά και ξεσπάσματα τύπου αν είναι με αλλη/ον, να μη βρίσκει χαρά και τα χρόνια περνάνε.

Δε θα πω πως έρχεται και η ωριμότητα με τα χρόνια, γιατί αυτό είναι πολύ σχετικό και έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Το σίγουρο είναι πως αθροίζονται οι χωρισμοί και ξεθωριάζει το έντονο πρώτο συναίσθημα της απόρριψης. Ένας λόγος που μεγαλώνοντας ένας χωρισμός δεν πονάει το ίδιο, είναι γιατί μαζί με τον αυθορμητισμό χάνεται και το έντονο συναίσθημα της παρόρμησης. Έτσι, τόσο απλά και ορθολογιστικά, τα συναισθήματα μπαίνουν σε μια άλλη σειρά. Αρχίζουμε να μαθαίνουμε τον εαυτό μας. Αυτά που δε θέλουμε τα έχουμε πια κάνει κτήμα μας.

Έτσι, λοιπόν, όταν οι δρόμοι ξεχωρίζουν τότε σκεφτόμαστε πως αυτό μπορεί να είναι λύτρωση. Σκέψεις όπως «μια νέα αρχή ξεκινάει από ένα τέλος» έχουν την τιμητική τους. Φυσικά, πάντα θα υπάρχει το τερατάκι του εγωισμού που κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα. Ο εγωισμός ποτίζει το αρνητικό συναίσθημα της απόρριψης και ενισχύει την εικόνα της χαμηλής αυτοπεποίθησης.

Ως αμυντικός μηχανισμός, λοιπόν, η εγωιστική συμπεριφορά και η επίθεση γεννούν ένταση. Είναι, όμως, μια πλασματική κατάσταση. Δε μας φταίει που χωρίσαμε, αλλά που δεν καταφέραμε να τα βρούμε με τον εαυτό μας και χρειάζεται να πάρουμε κι άλλα μαθήματα. Τι γίνεται τελικά όταν οι σχέσεις τελειώνουν στην ενήλικη ζωή μας; Μαθαίνουμε τη δύναμη της υπομονής. Ανοίγουμε τον καθρέφτη μέσα μας και κοιταζόμαστε κατάματα. Πριν ρίξουμε την ευθύνη στους άλλους, μαθαίνουμε μέχρι πού είναι οι αντοχές μας και προσπαθούμε να τηρήσουμε τα όρια αυτά την επόμενη φορά, στην επόμενη προσπάθεια. Μαθαίνουμε και προχωράμε σοφότεροι.

Μη βιαστείτε να γελάσετε και να πείτε πως αυτή η κατάσταση είναι ουτοπική. Πως οι χωρισμοί των ενηλίκων είναι έντονοι και προβληματικοί. Σίγουρα θα είναι, γιατί δεν μπορούμε να ελέγχουμε τη συμπεριφορά των άλλων. Εκεί που αξίζει να εστιάσουμε είναι στο τι αποκομίζουμε ατομικά. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα αυτοβελτίωσης. Μαθαίνουμε μέσα από τις δυσκολίες και πλάθουμε την ύπαρξή μας από την τριβή με τους άλλους ανθρώπους.

Οι σχέσεις και το τέλος τους είναι μέρος μιας όμορφης διαδικασίας προς την προσωπική ολοκλήρωση. Τα δράματα του χωρισμού δεν έχουν ηλικία, αλλά σίγουρα ανάλογα με την εμπειρία μπορούν να αποκτήσουν θετικό πρόσημο.

Συντάκτης: Ευαγγελία Βεργανελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα
Πρώτη δημοσίευση: www.pillowfights.gr

Aπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση χωρίς την αναφορά προς την ιστοσελίδα μας.