Η ιστορία του κάθε ανθρώπου, παράγει αποτέλεσμα! Τι υπέροχη τροφή για σκέψη αυτή η πρόταση. Ο καθένας μας από την στιγμή της γέννησης του, γράφει μια ιστορία. Την ιστορία της ζωής του.

Αλλά αν ανοίξουμε την εικόνα, θα δούμε πως αυτή η ιστορία, αφορά και σε άλλους ανθρώπους, και έτσι μιλάμε για την ιστορία ζωής πολλών. Την μητέρας, του πατέρα, των αδελφών, συγγενών , φίλων.

Πότε αρχίζει όλο αυτό να γίνεται δυσλειτουργικό τελικά;
Όταν μπερδευτούν τα όρια μεταξύ τους. Όταν οι ζωές των ανθρώπων δεν έχουν ξεκάθαρα τα καγκελάκια διαχωρισμού, και το “δικό μου” που συνορεύει με το “δικό σου”, γίνεται “δικό μας”, για το “καλό μου” και την σωστή εικόνα. Να το που το χάσαμε

Από όλο αυτό το αφήγημα, η γυναίκα με την πολυπλοκότητα των ρόλων της, βρίσκεται να προσπαθεί να τερματίσει με επιτυχία σε ένα αγώνα στίβου, που μοιάζει με μαραθώνιο, αλλά η προπόνηση που κάνει είναι για τα πενήντα μέτρα.

Να είναι καλή μαθήτρια, να μπει στο στίβο τον επαγγελματικό, να έχει μια δουλειά να της εξασφαλίζει τα προς το ζειν, αλλά να μην κάνει καριέρα και αυτό της στερήσει και  δεν κάνει παιδιά. Να αναλάβει το σπίτι της να είναι καθαρό, τακτοποιημένο και να είναι ήρεμη για να τεκνοποιήσει, να μεγαλώσει τα παιδιά, να είναι εκεί να τρέχει παντού και σε όλα, αλλά αν κάτσει σπίτι, τότε “είναι τεμπέλα που όλη μέρα κάθεται”, και οι ενοχές ας έχουν γίνει κισσός γύρω από το κεφάλι της.

Ταμπέλες για γυναίκα που είναι δυνατή. Αυτό της είπαν όταν ξεκίνησε τον δρόμο της. Είδε την μάνα της, την γιαγιά της, δυνατές και αυτές. Μέσα στην λίμνη των ανεκπλήρωτων περιορισμένων πεποιθήσεων τους, να βουλοπλέουν και να καμαρώνουν γιατί τα κατάφεραν σε σχέση με την γειτόνισσα που δεν είχε την τύχη να παντρευτεί και να κάνει παιδιά.

Φέρουμε στο λογισμικό μας και στην κυταρρική δομή μας, στοιχεία από πολλές γενεές πίσω από εμάς. Είμαστε φτιαγμένοι από κομμάτια των προγόνων μας. Φόβοι, ιδέες, ανησυχίες, αγωνίες, πεποιθήσεις, όλα γραμμένα μέσα μας και ξεπροβάλλουν με την πρώτη ευκαιρία. Μόλις δωθεί το ερέθισμα. Κάπου θα βρεθούμε, κάτι θα νιώσουμε και αμέσως θα κάνει την εμφάνιση της, όλη αυτή η προπατορική σκιά, που θα σκιάσει την σκέψη μας.

Τον προσδιορισμό της δύναμης, απλόχερα τον χαρίζαμε στα αρσενικά. Με τα χρόνια αυτό μεταφέρθηκε λεκτικά και για τα θηλυκά. Επί της ουσίας, ο χαρακτηρισμός αυτός προϋπήρχε, απλά δεν ήταν υπογραμμισμένος. Η γυναίκα της παλιάς εποχής, έπρεπε να είναι δυνατή, για να εργαστεί στα χωράφια, για να τεκνοποιήσει και γενικά για να αντέχει. Η Πατριαρχεία επισκίαζε την δύναμη της γυναίκας.

Ας αναλογιστούμε όμως πως, τον φαύλο αυτό κύκλο της δύναμης και της προβολής του αρσενικού, με την μορφή της πατριαρχείας, τον συντηρεί η μητριαρχική αυτοκρατορία. Γυναίκες που προβάλλονται μέσα από την θέση του αρσενικού που έχουν δίπλα τους. Που τα φώτα της πρώτης θέσης δεν είναι δικά τους, αλλά όμως όλο το σκηνικό το έχουν οι ίδιες επιμεληθεί. Μια γυναίκα, θα στηρίξει, θα δώσει ιδέες θα βοηθήσει, για την επίτευξη στόχων, αλλά τα εύσημα θα τα γευτεί ο άντρας. Σας ακούγονται οικεία όλα όσα λέω;

Στην ελληνική επικράτεια, η παραπάνω περιγραφή, ανταποκρίνεται στο μεγαλύτερο ποσοστό των οικογενειών. Όταν λοιπόν έχουμε μεγαλώσει με αυτά τα ερεθίσματα, τότε έρχεται και η δική μας σειρά να αναπαράγουμε αυτά που είναι καταχωρημένα στο λογισμικό μας.

Στόχος; Να είμαι δυνατή, γιατί είναι όλα δύσκολα. Οι σχέσεις, οι δουλειές, οι επιλογές, η θέση μου, η ανάγκη για να αποδείξω κάτι, κάπου.

Ακόμα και μετά από ένα διαζύγιο, η γυναίκα είναι αυτή που στοχοποιείται. “Είναι χωρισμένη” θα πουν, λες και έχει πάνω της κάποιες από τις πληγές του Φαραώ. Ενώ το αντίστοιχο για τον άντρα; “Ο καημένος που έμπλεξε”. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις που όμως απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Εύκολα στοχοποιούμε μια γυναίκα. Και το θλιβερό είναι πως γίνεται αυτή η στοχοποίηση, από άλλες γυναίκες, που λειτουργούν μέσα από άλλους ρόλους.

Πόσο θλιβερό πραγματικά να μην μαθαίνουμε την ενσυναίσθηση, στα παιδιά από μικρή ηλικία! Δεν υπάρχει πιο δυνατό χαρακτηριστικό από την ενσυναίσθηση στον άνθρωπο. Κατανοώ τον εαυτό μου, αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες μου και τις αναγνωρίζω και στην συμπεριφορά του άλλου. Μαθαίνουμε να ενεργούμε ομαδικά. Ο ανταγωνισμός και η σύγκριση συρρικνώνονται. Όταν λέμε, πως είμαι δυνατή, ας δούμε αν απλά παπαγαλίζουμε αυτή την πρόταση.

Τι εννοώ με αυτό: προσπαθώ να κάνω πράξη, την λέξη που μου επαναλαμβάνουν διαρκώς. Πως είμαι δυνατή, άρα πρέπει να το αποδείξω αυτό στους γύρω μου για να μην τους απογοητεύσω.

Είμαι δυνατή για όλα. Και αν δεν είμαι; Τι θα γίνει τότε;. “Είμαι δυνατή” το επαναλαμβάνω σαν να κάνω επίκληση στο Τοτέμ της δύναμης. Μιας απροσδιόριστης κατάστασης που παίρνει σάρκα και οστά, μέσα από την αποδοχή και την επιβεβαίωση. Είμαι δυνατή, το βλέπουν το αναγνωρίζουν, με επιβραβεύουν με την αποδοχή και έτσι εγώ νιώθω καλά και επιβεβαιώνομαι. Τί συμβαίνει όμως και τελικά δεν είμαι καλά; Τι συμβαίνει και δεν μπορώ να χαρώ την δυναμή μου; Τι συμβαίνει και η αποδοχή των γύρω μου αρχίζει να σφίγγει σαν μέγγενη γύρω από το λαιμό μου; Είναι όλοι καλά, εκτός από μένα την δυνατή!

Τι θα γινόταν άραγε, αν αυτή την δύναμη που μου έχουν κολλήσει σαν ταμπέλα στο κούτελο και δεν την βλέπω, ψάξω να την βρω εγώ;

Να την ψάξω να την βρω με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Με τις δικές μου ανάγκες. Σου έχει τύχει να έχεις μια ντουλάπα ρούχα και να μην είσαι ευχαριστημένη με αυτα; Να λες “δεν έχω τίποτα να φορέσω”, και όλοι γύρω σου να σου λένε το αντίθετο και εσύ να νιώθεις άσχημα γιαυτο.

Όταν όμως φορέσεις έναν συνδυασμό δικό σου, μη αναμενόμενο, αυτό να σου δώσει πολύ ώθηση και να νιώσεις υπέροχα και με αυτοπεποίθηση. Γι αυτό λοιπόν είναι υπέροχο να ψάξουμε να βρούμε την δύναμη.

Να λες “έχω την δύναμη”. Να δώσεις στον εαυτό σου την χαρά της δημιουργίας και του τρόπου να κατακτήσει. Να περάσει στην δράση και να νιώσει κάθε βήμα της κατάκτησης. Διασχίζοντας τον δρόμο και επιλέγοντας το πώς θα τον διασχίσεις, σου δίνει την χαρά της ανακάλυψης των επιλογών σου.

Έχεις την σιγουριά των κινήσεων σου και γεύεσαι τα αποτελέσματα. Ξέρεις ακριβώς τί έχει συμβεί κάθε στιγμή και δεν κοιτάς το πρόσωπο των άλλων γύρω σου, για να πάρεις την επιβεβαίωση. Πρώτα εσύ την δίνεις στον εαυτό σου. “Έχω τη δύναμη” την έχω κατακτήσει, ξέρω πως να το κάνω! Δεν με φοβίζουν οι στιγμές που νιώθω αδύναμη γιατί και αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού! Ένα παιχνίδι είναι η ζωή και γίνεται συναρπαστικό όταν τους όρους τους βάζουμε εμείς για τους ρόλους μας σε αυτό!

Ζήσε με την δύναμη που υπάρχει εκεί έξω και σε περιμένει να την ανακαλύψεις!

https://www.psychology.gr/selfhelp/8143-min-les-eimai-dynati-na-les-exo-tin-dynami.html

Aπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση χωρίς την αναφορά προς την ιστοσελίδα μας.