Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια μορφή πολύπλοκης μοναχικότητας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς ενώνουν με ανθρώπους απ’ την άλλη άκρη της Γης, τη στιγμή που δε γνωρίζουμε πώς λένε τον γείτονα στη διπλανή μας πόρτα. Οξύμωρο αλλά συνάμα αληθινό. Είναι πολύ εύκολο να δούμε τις πτυχές της ζωής κάποιου που εκτίθεται στο διαδίκτυο, ενώ είναι δύσκολο να δούμε τι συμβαίνει μέσα μας.

Στους περισσότερους η κατάσταση του  ‘να ‘ναι μόνοι τους’, χωρίς κάποιον σύντροφο, φαντάζει ως κακή τύχη. Καλό θα ήταν να το δούμε από μια άλλη οπτική γωνία, κι όχι μέσα απ’ το πρίσμα της στερεότυπης κοινωνικής αντίληψης, όπου τα ζευγάρια είναι πιο εύκολα αποδεκτά.

Η κατάσταση του «είμαι δίχως σύντροφο» είναι ένα πολύ καλό στάδιο προσαρμογής και προετοιμασίας. Αν παρατηρήσουμε γύρω μας θα δούμε πως τα περισσότερα ζευγάρια είναι συμβατικά. Ζουν μαζί όχι γιατί το θέλουν πραγματικά, αλλά γιατί φοβούνται να ζήσουν χώρια. Η κατάσταση αυτή δυστυχώς οδηγεί σε άλλες συμπεριφορές κι επιλογές, όπου κατά κόρον συναντάμε γύρω μας. Παράλληλες σχέσεις, ψέματα, δυστυχισμένα ζευγάρια που πνίγονται μέσα σε ένα «πρέπει» κι ένα «δεν μπορώ να κάνω αλλιώς». Κι έτσι η ζωή περνάει.

Άνθρωποι που νιώθουν εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτά τα στερεότυπα, είναι πιο εύκολο να πέσουν θύματα χειριστικών ατόμων. Να πιστέψουν πως στο πρόσωπο κάποιου ή κάποιας θα βρουν την πολυπόθητη ευτυχία και κάπου εκεί ο ιστός του χειρισμού έχει υφανθεί.

Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτή την κατάσταση και πώς μπορούμε να την αποτρέψουμε; Η πρόληψη πάντα είναι η καλύτερη θεραπεία. Είναι επιτακτική ανάγκη να μάθουμε τον εαυτό μας. Είναι σωτήριο να γνωρίσουμε τις πτυχές της ψυχής μας. Είναι λυτρωτικό να συναρτηθούμε και να συστηθούμε με το εγώ μας. Κάπου εκεί, όταν συμβεί αυτό, θα καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε μέσα μας. Είναι πολύ σπουδαίο να καταφέρουμε να κοιτάξουμε στον καθρέπτη και να αγαπήσουμε το είδωλο της ψυχής μας, όχι με έναν τρόπο εγωιστικό αλλά με γνώμονα την αυτοεκτίμηση και την προσωπική ενδυνάμωση.

Αν καταφέρουμε να κάνουμε καλή παρέα με τον εαυτό μας, θα έχουμε καταφέρει ταυτόχρονα να μπορούμε να συνυπάρχουμε αρμονικά και με τους άλλους ανθρώπους. Η ηρεμία που δίνει στη σκέψη μας η συμφιλίωση με το εγώ μας, μας δίνει την ευκαιρία να κατανοήσουμε τους άλλους και να μη λειτουργούμε εγωιστικά. Ο χρόνος που χρειάζεται η σκέψη μας για να αφομοιώσει τις οποιεσδήποτε πληροφορίες είναι πραγματικά πολύτιμος. Αυτός ο χρόνος μπορεί να μας χαριστεί μέσα απ’ το «είμαι μόνος κι είμαι καλά» κι όχι μέσα απ’ το «πρέπει να είμαι με κάποιον για να ‘μαι καλά».

Αταίριαστα ζευγάρια απλά και μόνο γιατί κανείς δεν τολμά να πει: «Καλύτερα μόνος παρά με κακή παρέα». Δικαιολογίες πολλές∙ τα παιδιά (αν υπάρχουν), οι γονείς που θα πικραθούν, οι γείτονες που θα σχολιάσουν. Και, πραγματικά, έχει αναρωτηθεί κανείς ποια είναι η αλήθεια; Η επιλογή του να παραμείνει κάποιος μόνος του, συνειδητά και συνειδητοποιημένα, είναι μια σοφή στάση ζωής. Η μετάφραση είναι πως θέλει χρόνο να μάθει, να δει, να αφουγκραστεί τις ανάγκες του, και στη συνέχεια να βρει το ταίρι του. Πώς μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο όταν δεν έχει γνωριστεί με τον ίδιο του τον εαυτό;

Δυστυχώς, όμως, στην κοινωνία μας είναι πιο εύκολο να χαρακτηρίσουμε κάποιον ή κάποια με όχι τόσο κολακευτικά σχόλια, στο άκουσμα «είμαι μόνος/η», βγάζοντας βιαστικά και συνήθως αυθαίρετα και χωρίς καμία ρεαλιστική βάση συμπεράσματα περί συναισθηματικής ανωριμότητας και φόβους δέσμευσης.

Μήπως είναι καιρός να αλλάξει αυτό, να δούμε κάτω απ’ την επιφάνεια; Αξίζει, πάντως, να το προσπαθήσουμε.

Συντάκτης: Ευαγγελία Βεργανελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πρώτη δημοσίευση: www.pillowfights.gr

Aπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση χωρίς την αναφορά προς την ιστοσελίδα μας.