Η διάθεσή μας –καλή ή κακή– βρίσκεται σε συνάρτηση με τη διάθεση που ‘χουν οι γύρω μας; Είναι ο σύντροφός μας καλά, είμαστε κι εμείς; Λειτουργούμε σαν συγκοινωνούντα δοχεία; Ναι. Τις περισσότερες φορές αυτό είναι γεγονός. Απόλυτα φυσιολογικό κι ανθρώπινο. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Όσο και να μην το θέλουμε να επηρεαζόμαστε, τελικά αυτό συμβαίνει. Όταν, όμως, έχουμε εικόνα του εαυτού μας και πατάμε δυνατά στα πόδια μας, τότε η επιρροή αυτή μπορεί να ‘ναι μικρής κλίμακας.

Ο άνθρωπος ζει μέσα σε μια ομάδα κοινωνική. Ακολουθεί κανόνες συμπεριφοράς και πρότυπα. Ψάχνει, συνήθως, να βρει ικανοποίηση σε αγαθά που υποτίθεται πως είναι κοινά για όλους όσοι ζουν σε μια κοινωνία. Μέσα εκεί, προσπαθεί να προσαρμόσει τη δική του ανάγκη για να ‘ναι ευτυχισμένος. Σπουδάζει για να ξεχωρίσει, δουλεύει για να ‘χει χρήματα να ξοδεύει, ερωτεύεται γιατί αυτό τον ανεβάζει ψυχολογικά, πίνει αλκοόλ γιατί του φτιάχνει τη διάθεση, ψωνίζει γιατί έτσι είναι μέσα στο κλίμα το καταναλωτικό που του τονώνει την αυτοπεποίθηση. Προσπαθεί να κάνει τόσα όσα του παρουσιάζουν με έντεχνο τρόπο στις διαφημίσεις κι αποτελούν πρότυπα ευτυχίας. Έχεις ακριβό αυτοκίνητο και καλή δουλειά; Τότε είσαι πετυχημένος. Πας ταξίδια και φοράς επώνυμα ρούχα; Τότε έχεις πετύχει να ‘χεις αναγνώριση και δεν είσαι στο περιθώριο. Έχεις παντρευτεί κι έχεις κάνει οικογένεια; Τότε δεν είσαι παράξενος και στον κόσμο σου.

Πόσες φορές, όμως, έχουμε αντιληφθεί να επηρεαζόμαστε απ’ τη διάθεση των ανθρώπων που είναι πολύ κοντά μας και να νιώθουμε ένα απέραντο κενό μέσα μας, παρόλο που σε βασικούς τομείς της ζωής μας έχουμε πετύχει το κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα;

Χρειάζεται να ψάξει κανείς μέσα του πολύ για να βρει τι είναι αυτό που του δίνει ευχαρίστηση. Να γνωρίσει και να γνωριστεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Να μάθει πάνω απ’ όλα πως οι απαιτήσεις πρέπει να ‘ναι ρεαλιστικές για να ‘μαστε ευτυχισμένοι. Να εναρμονίζονται τόσο με τις δυνατότητες και τις αντοχές του όσο και με το γεγονός πως δε γίνεται να ‘ναι όλοι διαρκώς ευχαριστημένοι.

Αν ο πήχης είναι πολύ ψηλά και πάνω απ’ τις αντοχές μας, γιατί έτσι νομίζουμε πως είναι το σωστό, τότε στο τέλος της ημέρας ελλοχεύει ο κίνδυνος εμείς να εξουθενωθούμε κατά την προσπάθεια, κι ακόμα κι αν τα καταφέρουμε, να νιώθουμε ματαίωση, μιας κι η κούραση θα μας κάνει να πούμε «πολύ κακό για το τίποτα». Όλο αυτό συμβαίνει γιατί δεν ήταν εξαρχής δικό μας «θέλω». Νιώθουμε αρκετές φορές ανικανοποίητοι γιατί το συναίσθημα της ζήλιας και της αδικίας γεννάει αυτή την κατάσταση. Είναι στην ανθρώπινη φύση κι αυτά, όμως θα πρέπει να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε, προκειμένου να εξελιχτούμε με θετικό πρόσημο. Έτσι, θα ‘ναι πολύ δύσκολο να ‘χει επίδραση το κέφι των γύρω μας στη δική μας διάθεση.

Για να ‘μαστε ευτυχισμένοι πρέπει να μάθουμε τι θέλουμε εμείς κι όχι τι μας πουλάνε ως ευτυχία γύρω μας. Για να ‘μαστε ευτυχισμένοι θα πρέπει να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας, να γνωριστούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και να υπερβούμε ό,τι μας είχε κρατήσει κολλημένους σε στερεότυπα. Το να αισθανόμαστε ανικανοποίητοι είναι μια καλή ευκαιρία για να βρούμε τον δρόμο προς την προσωπική ενδυνάμωσή μας.

Αξίζει να το προσπαθήσουμε…

Συντάκτης: Ευαγγελία Βεργανελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πρώτη δημοσίευση: www.pillowfights.gr

Aπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση χωρίς την αναφορά προς την ιστοσελίδα μας.