Λιακάδα και εσύ ξαπλωμένος στο γρασίδι να κοιτάς στο ουρανό και να βυθίζεσαι. Η ομορφιά της στιγμής και της ίδιας της ζωής πάνω στα σύννεφα αποτυπωμένα.

Να βυθίζεσαι στο σήμερα και στο χθες και να σταματάει το μυαλό στο αύριο. Πέρασαν τα χρόνια και δεν είσαι ο ίδιος. Και όμως το ζητούμενο δεν ήταν να μείνεις ο ίδιος. Αλλά να  αλλάξεις σε κάποιον που δεν θα σε φοβίζει να αντικρίσεις.

Να εξελιχθείς σε κάποιον που θα θες να αντικρούσεις γιατί οι αλλαγές τρομάζουν. Σε τρομάζουν γιατί δεν τις έμαθες. Και κάπου εκεί αρχίζουν όλα

Προσπάθησες να φύγεις από τα πρέπει και τις ερωτήσεις και ουσιαστικά με το φευγιό σου παιδεύεσαι περισσότερο.

Ο κλοιός της οικογένειας τις περισσότερες φορές μπορεί να είναι ασφυκτικός και να στερεί το οξυγόνο. Να σε κάνει να μην μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματα σου προκειμένου να αποφύγεις την λογοκρισία.

Είναι ανάγκη να νιώσεις πως είσαι μέλος της “καλής” οικογένειας. Αλλά τελικά η “κακή” οικογένεια ποια είναι;

Ερωτήσεις από ενδιαφέρον. Ερωτήσεις από αγάπη και τελικά το μέτρημα χάνεται στις ερωτήσεις. Η ανάγκη για ανεξαρτητοποίηση είναι επιτακτική αλλά υπάρχει η ανάγκη της αποδοχής που υπερκαλύπτει τις δυσλειτουργίες. Αποδοχή από τη μάνα, από τον πατέρα από την οικογένεια που θα καμαρώνει για το καλό παιδί.

Ενοχές γιατί οι επιλογές μπορεί να μην είναι αποδεκτές. Και η φυγή είναι μονόδρομος. Φυγή τελικά από τον ίδιο τον εαυτό και πολλές φορές και από τα θέλω. Ένα μεγάλο πρέπει αντηχεί και επισκιάζει. Περνάνε τα χρόνια και η ανάγκη για αποδοχή γίνεται ένα κάλυμμα γύρω από την ψυχή. Κάλυμμα που εμποδίζει τα συναισθήματα να αναγνωριστούν και να βρουν την θέση τους στο χώρο. Αμφισβήτηση για το αν και το άμα. Μια πρόταση που σταματάει στο αλλά. Η αλήθεια βρίσκεται από το αλλά και μετά.

Τελικά πόσα “αλλά” έκρυψαν μέσα τους αλήθειες. Πόσα “αλλά” πάγωσαν τις αγκαλιές και δυνάμωσαν το Εγω με έναν τρόπο καθαιρετικό. Πόσες αγκαλιές χάθηκαν στον βωμό του φόβου.

Η οικογένεια έχει δύναμη για το χειρότερο και για το καλύτερο.Να  βλέπεις άντρες που μπροστά στην οικογένεια είναι αδύναμοι και στην υπόλοιπη ζωή τους να έχουν δύναμη και τόλμη. Αλλά μπροστά στις ερωτήσεις της μάνας τους, να μαζεύονται και να μην αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους. Να μην μπορούν να μιλήσουν να πουν τι θέλουν και πως το θέλουν, γιατί  τα θέλω τους θα περάσουν από λογοκρισία και τα χρόνια περνάνε και κρύβονται και μετά νιώθουν και ενοχές γιατί “είναι μεγάλη η καημένη και ας μην την στεναχωρήσω”. Και τα χρόνια περνάνε.

Και ξαφνικά έρχεται στην ζωή σου ένας άνθρωπος και σου λέει πως η αγκαλιά είναι θεραπευτική και τα φιλιά λυτρώνουν. Που δεν σε φοβάται με όσα αγκάθια και να έχεις. Σε παρομοιάζει με το γιασεμί, που μικροί ρουφούσαμε το νέκταρ του  και γελούσαμε σαν να γευόμασταν το ωραιότερο γλυκό του κόσμου. Έτσι ξαφνικά αυτός ο άνθρωπος αποδέχτηκε τον εγωισμό και σου είπε πως οι αγκαλιές δεν υπακούν στο παν μέτρο Άριστον.

Μέτρο, μέτρημα και μεζούρα δεν χωράει στο πως νιώθει ένας άνθρωπος για έναν άλλο .. ευλογία ειναι αυτό … μπορείς να μετρήσεις την ευλογία; Να κόψεις και να την ράψεις στα μέτρα; Ποια μέτρα και ποιο μέτρημα; πως μπαίνει σε καλούπι το μυαλό και η ψυχή;  Αμα καταφέρουμε να την χωρέσουμε τότε κατι πηγαίνει λάθος .. κατι λείπει κατι πέθανε και άψυχο σαν είναι το κορμί το ζορίζεις και τότε ναι! το χωράς μέσα σε όρια…

Ελεύθερο ζεστό και ζωντανό να ξεχειλίζει από ζωή δεν μπορείς να το χωρέσεις σε όρια … είναι σαν εκείνο το κύμα που ανέβαινες με την σανίδα σου και που ήθελες να μην χωράει πουθενά γιατί σου έδινε χαρά… δεν σκεφτόσουν πως θα σε πνίξει… το παν μέτρο Άριστον δεν ταιριάζει στην ζωή που εχει ευλογία .. είναι ατέρμονη και άμετρη.

Έτσι ξαφνικά λοιπόν έρχεσαι αντιμέτωπος με την αδυναμία της δύναμης που χρειάστηκε να έχεις για να αντιμετωπίσεις την ίδια σου την ζωή. Γιατί η ζωή είναι τα συναισθήματα σου. Ο φόβος μήπως κάποιος τα δει και τα αναγνωρίσει και αυτός ο κάποιος δεν είναι αρεστός από τους πολλούς.

Ο φόβος να μην απογοητεύσεις  τις προσδοκίες και να μην νιώσεις την απόρριψη για το λίγο στα μάτια τους. Διαλέγεις την φυγή μέσα από την σκέψη και την ίδια την ζωή. Διαλέγεις την ένταση μέσα από το παράτολμο αλλά το αληθινά τολμηρό το αποφεύγεις. Να μπορείς να δαμάζεις τα κύματα και τα βουνά αλλά να μην μπορείς να κανείς μια αγκαλιά. Τι οξύμωρο!

Ποτέ δεν είναι αργά. Άφησε την ψυχή σου να ταξιδέψει εκεί σε αυτό το τοπίο με εσένα ξαπλωμένο στην γη να κοιτάς τα σύννεφα. Η απεραντοσύνη της ομορφιάς του ουρανού δεν τελειώνει ποτέ. Άφησε τους φόβους της οικογένειας που σε μεγάλωσε και φτιάξε δικό σου δρόμο για ζωή και όχι για φυγή. Έτσι ξαφνικά θα έρθει και ο συνοδοιπόρος σου. Θα το καταλάβεις  ότι είναι εκεί για εσένα, γιατί θα έχει μια υπερβολή σε αυτά που θα σου δώσει και γεύση από γιασεμί να σου θυμίζει πως τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής κολλάνε με μια αγκαλιά

Μην φοβάσαι να ζήσεις. Να φοβάσαι τον εγωισμό σου  και ότι συνθήκη τον τρέφει.

Η ζωή μπορεί να έχει γεύση γιασεμιού και χρώμα του ουρανού, μπορεί να την ζήσεις αναπάντεχα και έντονα και δεν έχει μέτρο η χαρά της.

Aπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση χωρίς την αναφορά προς την ιστοσελίδα μας.