Ζούμε υπό το καθεστώς του φόβου. Σε μια κοινωνία που η τεχνολογία έχει απογειώσει την πληροφόρηση, ο φόβος έχει την τιμητική του. Με την τεχνολογία η πληροφορία διαχέεται πολύ γρήγορα και έτσι ανατρέπεται το καθεστώς του παρελθόντος που ήταν η αμάθεια και η άγνοια.

Τώρα είναι η δυνατότητα και οι ευκαιρίες για ενημέρωση δεν αποτελούν προνόμιο λίγων. Αλήθεια, όμως, γιατί υπάρχει τόσος φόβος γύρω μας ενώ οι εξελίξεις υπέρ του ανθρώπου είναι ραγδαίες και σημαντικές; Ας παρατηρήσουμε τι γίνεται με τις ειδήσεις. Η πληροφορία αν δεν είναι πασπαλισμένη με φόβο, αν δεν πρόκειται να δημιουργήσει μια κατάσταση πανικού, δύσκολα πουλάει. Θάνατος, βίαια επεισόδια, αρρώστιες, είναι στην πρώτη θέση και μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Είτε από τον έντυπο τύπο είτε από τον ηλεκτρονικό, οι ειδήσεις που διαβάζουμε καθημερινά μαυρίζουν την ψυχή μας.

Επιλέγοντας, λοιπόν, την θλίψη που προκαλεί η κακή είδηση, επιλέγουμε να ζούμε στην λήθη. Αυτή την διάθεση την μεταφέρουμε στην καθημερινή ρουτίνα μας. Απορρίπτουμε οτιδήποτε μας μεταφέρει θετική ενέργεια χαρακτηρίζοντάς το γλυκανάλατο και μέτριο. Η ένταση που προκαλεί ο φόβος γίνεται καθεστώς καθημερινό.

Με φόβο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Δεν χαίρονται την θάλασσα, την φύση, γιατί τα αποτρέπουμε. Φοβόμαστε τις αρρώστιες, το αναπάντεχο, το ξαφνικό, την απώλεια. Και δεν φοβόμαστε που δεν ζούμε την ζωή. Δεν φοβόμαστε που δεν χαιρόμαστε την στιγμή. Πιέζουμε τις επιθυμίες μας από φόβο και αντιδρούμε με φανατισμό έναντι αυτών που τολμούν να ζήσουν. Κάνουμε τον φόβο δεύτερη φύση μας και πορευόμαστε μαζί του θεωρώντας τον απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα.

Ασθένειες κάνουν την εμφάνισή τους, νοσοφοβία, κοινωνική φοβία, κρίση πανικού, κατάθλιψη. Όσοι δεν νοσούν, μόνο αναίσθητους δεν τους έχουμε πει ακόμα. Ο φόβος βρίσκεται παντού. Παραμονεύει πίσω από κάθε όμορφη στιγμή. Και το αυτονόητο έχει καταντήσει να γίνεται τάση ζωής για λίγους εναλλακτικούς. Ποιο είναι αυτό; Μα η ίδια η ζωή. Μια απλή βόλτα στη φύση, μια βαθιά καθαρή ανάσα και η αίσθηση της ευγνωμοσύνης που θα ‘πρεπε να κατακλύζει την ψυχή μας.

Ένα «ευχαριστώ» στην ανώτερη δύναμη που μας χαρίζει στιγμές ζωής. Ένα «σ’ αγαπώ» στην ζωή και στους ανθρώπους μας. Μια απλή καλημέρα στον γείτονα χωρίς δόλο και ένα χαμόγελο χωρίς συμφέρον. Πράγματα απλά, εύκολα, καθημερινά, που δυστυχώς σχεδόν έχουμε καταργήσει.

Κάθε φορά που ανοίγουμε τον υπολογιστή ή το κινητό για να διαβάσουμε μια είδηση ας απορρίψουμε τις αρνητικές τοξικές ειδήσεις. Να επιλέξουμε αν υπάρχει την επί της ουσίας πληροφόρηση. Να μην γεμίζουμε τον εγκέφαλό μας με εικόνες μίσους, κακίας και άγχους. Ας μάθουμε στα παιδιά μας την χαρά της μουσικής και των χρωμάτων. Δεν πειράζει αν δεν μάθουν από μικρά τρεις ξένες γλώσσες. Δεν θα πάθουν τίποτα κακό. Αντίθετα, όμως, θα στερηθούν πολύτιμη πληροφορία και εμπειρία αν δεν έρθουν σε επαφή με την φύση, την τέχνη, την δημιουργικότητα και την μουσική.

Ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μέσα από την προσπάθεια να δείξουμε τον κόσμο στα παιδιά. Και ας μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι ένα δώρο, δεν είναι τιμωρία. Μας χαρίστηκε για να γευτούμε χαρές ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες. Στο χέρι μας και στην κρίση μας είναι αν τελικά θα την ζήσουμε. Το σίγουρο είναι πως ο φόβος δεν βοηθάει πουθενά. Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή να αναθεωρήσουμε.

Συντάκτης: Ευαγγελία Βεργανελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γουγούλα
Πρώτη δημοσίευση: www.pillowfights.gr

Aπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση χωρίς την αναφορά προς την ιστοσελίδα μας.